Frédéric Jourdan is de nieuwe vicevoorzitter van TRAXIO Road Support voor Wallonië. Op 52-jarige leeftijd beschikt de Gaumees over een stevige ervaring in de pechbijstandsberoepen, vermits hij ze dagelijks beoefent via zijn takelbedrijven en zijn vrachtwagenconcessies in België en Luxemburg.
Hoewel hij al 30 jaar depannages uitvoert voor eigen rekening, beoefent Frédéric Jourdan het beroep in werkelijkheid al veel langer. Hij is erg jong begonnen met zijn vader, die zelf carrossier was voor vrachtwagens en takelaar voor wagens. ‘Ik heb er altijd ingezeten’, benadrukt de vijftiger, die vandaag aan het hoofd staat van drie Iveco-concessies in Virton, Neufchâteau en het Groothertogdom Luxemburg, bovenop zijn takelbedrijven.
De eerste entiteit onder zijn eigen naam in België was Jourdan bvba. De tweede entiteit was actief in het Groothertogdom, ze was het resultaat van een overname van een vroegere concurrent en behield haar naam: Shaack by Lux Dépannage nv. Sinds enkele jaren heeft het eerste van deze twee bedrijven zich echter geconcentreerd op de markt van de bedrijfsvoertuigen en de vrachtwagens. “In 2010 hebben we beslist om onze takelactiviteiten voor wagens stop te zetten vanuit een persoonlijke keuze. We beschikken vandaag over 12 takelwagens voor vrachtwagens, en uiteraard over al het nodige voor alle soorten takelingen. We hebben ook aanhangwagens voor uitzonderlijk vervoer.” Al deze activiteiten, evenals een derde in de recyclagesector, zijn verenigd onder de holding G2F. Een familiebedrijf, vermits de man trots verduidelijkt dat zijn twee schoonzonen, zijn echtgenote en zijn oudste dochter ook aan zijn zijde werken.
Sinds hij in de takelwereld werkt, heeft deze bedrijfsleider de evolutie ervan kunnen vaststellen en wijst hij vandaag op een vorm van achteruitgang in de ontwikkeling van vrachtwagens. “Wij stellen meer en meer elektronische problemen vast, bij alle merken. Vroeger konden we er een computer op aansluiten, een ‘reset’ uitvoeren en meestal konden we de motor of de versnellingsbak heropstarten. Nu vragen de merken ons om dat niet meer te doen, maar om de voertuigen naar de concessies te brengen om de gegevens op te halen”, vertelt Frédéric Jourdan.
Hij betreurt dat de arbeidsnormen vandaag strenger zijn. Ze worden hen opgelegd door de concurrentie van de Oost-Europese mecaniciens, waarbij hij niet aarzelt om hen te bestempelen als ‘de geldwolven van de mechanica’, met een zekere vorm van respect echter: “Petje af voor wat ze doen: ze kunnen bijna alles aan de kant van de baan herstellen, maar dan zonder zich iets aan te trekken van om het even welke norm. In feite werken ze zoals wij dat deden in de jaren ’70. Wij hebben te veel ‘werkcomfort’ dat ons opgelegd wordt door alle dwingende maatregelen. Het ideale zou een gulden middenweg tussen beide zijn”.
Frédéric Jourdan preciseert nog dat 85 % van de depannages toe te schrijven zijn aan de bestuurders, of ze nu het gevolg zijn van rijfouten of fouten bij het zekeren van de goederenlading.
Desondanks behoudt Frédéric Jourdan nog steeds een ongerept enthousiasme voor zijn beroep. Bovendien zegt hij: ‘Het is geen beroep, het is mijn passie! Soms ben ik erg teleurgesteld wanneer ik hoor dat er een ongeval gebeurd is en dat ik niet opgebeld werd. Niet omdat ik inkomsten gemist heb, maar omdat ik niet heb kunnen ‘spelen’ met mijn takelwagens’, zegt hij lachend.
Frédéric is lid van TRAXIO sinds de jaren ’90 (toen FEDERAUTO) en is vicevoorzitter geworden van TRAXIO Road Support voor Franstalig België aan de zijde van Michel Gillard, de algemeen secretaris van de afdeling. Een functie die hij met veel eer aanvaard heeft, op voorwaarde dat er een bestuurder per provincie benoemd zou worden, wat hem toegekend werd. Sinds zijn aankomst werden er veel projecten op de rails gezet, namelijk de creatie van een nieuw kwaliteitslabel voor de bij TRAXIO aangesloten takelaars, dat het licht zou moeten zien in de komende maanden.
De federatie zal weldra een rentabiliteitsberekeningsmodule ter beschikking stellen van de leden. Een maatregel die hoort bij een lange strijd, politiseert hij. “Wij willen geen directe confrontatie, maar we willen de huidige situatie uitleggen aan onze leiding en waarom ze niet meer houdbaar is”. Onder de aanvragen van de vicevoorzitter en zijn afdeling: een retentierecht op het voertuig toekennen aan de takelaars, een identiek tarief toepassen om te vermijden dat er onder de kostprijs gewerkt wordt, op vraag van de parketten namelijk; en tot slot aanmoedigen om eerder een beroep te doen op takelaars bij noodsituaties tijdens de winter in plaats van op geïmproviseerde ‘vrijmakers’ die niet in het beroep zitten. Er is dus veel werk aan de winkel!
Of het nu in takelbedrijven of in concessies is, Frédéric Jourdan kan slechts vaststellen hoe moeilijk het is om bekwaam personeel te vinden. Helaas een terugkerende vaststelling in de technische beroepen. ‘Vandaag is het de baas die zich aanpast aan het personeel en niet omgekeerd. Er is een flagrant tekort aan bekwame arbeidskrachten en het is dus de arbeider die zijn voorwaarden stelt, of het nu voor bestuurders of voor elektromecaniciens is. Het is heel moeilijk.’
De oorzaak is altijd dezelfde: ‘Jarenlang werden de technische beroepen, de handenarbeid gedevalueerd. Mechanische studies werden beschouwd als een ‘reservewiel’ voor wie men niet geschikt achtte voor hogere studies en dus niet gemotiveerd was. Daarom laten wij studenten naar onze verschillende vestigingen komen, we leiden stagiaires op, om hen de schoonheid van het vak te tonen.’
Frédéric Jourdan lanceert enkele ideeën waarmee een verergering van het probleem in de komende jaren vermeden zou kunnen worden: ‘We moeten absoluut zoals in Duitsland doen, en opleidingen in bedrijven voorstellen tijdens de studies. Maar er is ook een politieke oplossing: de oudere werknemers kosten veel, we willen ze dus richting pensioen sturen om jongeren aan te werven. Ideaal zou zijn om een jongere te kunnen aanwerven die een ervaren werknemer assisteert gedurende enkele jaren zodat er een ware kennisoverdracht plaatsvindt. Dit zou aangemoedigd kunnen worden door een verlaging van de sociale lasten gedurende deze periode…’
Leeftijd: 52 jaar
Functie: afgevaardigd bestuurder
Opleiding: mecanicien-carrossier
1e job: carrossier
Hobby’s: ‘Spelen met mijn takel- en bergingsmateriaal’
Droomwagen: een 100 % groen voertuig (waarom geen Ferrari?)
Bestemming: Gaume, mijn regio
Favoriete drank: Orval
Ambitie: een takel- en bergingsbedrijf oprichten voor een grote regio die deels in België, Luxemburg en Frankrijk ligt