Het is een spijtige vaststelling: in België is niet iedereen gelijk voor corona. En dan heb ik het niet over het feit dat jongeren minder vatbaar zouden zijn voor het virus of zo. Wel over de onbegrijpelijke regionale versnippering aan economische steunmaatregelen tijdens de coronaccrisis.
De coronapandemie plaatste – en plaatst nog steeds - politieke leiders wereldwijd voor een moeilijk dilemma: moeten we voorrang geven aan de economie (ten koste van de volksgezondheid) of moeten we voorrang geven aan de volksgezondheid (ten koste van de economie)? Moeilijk, want je wil geen ‘onnodige’ overlijdens op je geweten hebben maar je wil het land economisch ook niet onnodig in de afgrond storten. En dus werkte ieder land zijn eigen recept uit waarbij economie en volksgezondheid naar best vermogen met elkaar werden verzoend.
We mogen hierbij alvast een pluim geven aan de Belgische overheden : zij hebben vrij snel actie genomen om getroffen burgers en bedrijven te ondersteunen. Ze zijn daarbij bovendien niet doof gebleven voor onze verzuchtingen en hebben een aantal ‘vergeten’ sectoren van TRAXIO vooralsnog op de lijst van steunmaatregelen gezet.
Toch houden we ook een wrange nasmaak over aan de manier waarop de overheden de crisis hebben aangepakt. Samengevat: we zijn een klein landje maar de kakofonie is omgekeerd evenredig groot.
De federale overheid en de drie gewesten waren – en blijven nog altijd - toonbeelden van onduidelijke communicatie (remember de ‘powerpoint’ van premier Wilmès) en tussen de verschillende gewesten werden er compleet andere en vaak tegenstrijdige steunmaatregelen uitgevaardigd voor identieke activiteiten. Zo worden verschillende van onze sectoren in het ene gewest beter ondersteund dan in het andere. Alsof onze Waalse, Brusselse en Vlaamse leden ieder in een ander land wonen.
De doelstelling van steunmaatregelen moet zijn om het land, de ondernemers en de burgers te beschermen en om de economie zo snel mogelijk terug op de rails te krijgen. Wat onze beleidsmakers daarbij te vaak uit het oog verliezen, is dat elk faillissement niet alleen een economisch maar ook een persoonlijk drama is en het maakt op menselijk vlak niet uit of die drama’s zich afspelen in Wallonië, Brussel of Vlaanderen.
TRAXIO vraagt daarom nogmaals met aandrang dat de verschillende overheden in dit land SAMEN een duidelijke visie ontwikkelen op onze toekomst en vervolgens maatregelen treffen die ons allen zonder onderscheid door deze moeilijke tijden helpen. Want daar hebben wij als mens en als ondernemer recht op. Ongeacht of we Waal, Brusselaar of Vlaming zijn.